Atrakcje

Ciekawostki:

• loża kolatorska nad zakrystią;
• późnobarokowy ołtarz boczny ozdobiony bogatą ramą snycerską z obrazem św. Józefa i patronami strzegącymi od chorób w medalionach;
• obraz Ecce Homo z początku XVII wieku;
• dwie hermy relikwiarzowe kobiece z XVI wieku;
• monstrancja wieżyczkowa z 1640 roku;
• pacyfikał z I połowy XVII wieku;
• gotycki relikwiarzyk z puszką ujętą kryształem.

• Łagodne i spokojne konie idealne do nauki jazdy.
• Nowoczesna kryta ujeżdżalnia.
• Padoki usytuowane w otoczeniu lasu.
• Pomoc wykwalifikowanych i doświadczonych instruktorów.
• Kawiarnia.

W 1924 r. Ojców został uznany za uzdrowisko posiadające charakter użyteczności publicznej. Mimo posiadania tego statusu przez dziesięciolecia aż do chwili obecnej pozostał raczej miejscowością turystyczną (mieści się tu nawet siedziba dyrekcji Ojcowskiego Parku Narodowego).
Ciekawostki:

•  ruiny zamku Kazimierza Wielkiego z 2. połowy XIV wieku
• muzeum Ojcowskiego Parku Narodowego w budynku dawnego hotelu Pod Łokietkiem z 1860 roku oraz Pod Kazimierzem z 1885 roku
• tzw. dawny park zdrojowy z końca XIX wieku (do 1939 roku Ojców był uzdrowiskiem z hydroterapią jako główną metodą leczniczą)
• muzeum etnograficzne PTTK w willi Bazar Warszawski
• Kaplica „Na Wodzie”
• Jaskinia Ciemna
• drewniane domy i wille na terenie wsi z przełomu XIX i XX wieku w tzw. szwajcarskim stylu
• Brama Krakowska i źródełko miłości
• Kilka kilometrów tras pieszych z punktami widokowymi
• Od połowy września “Ojcowska Złota Jesień”

Do wejścia prowadzi wąska szczelina skalna o długości 20 metrów (pozostałość korytarza, którego strop zawalił się). Korytarz zwany Głównym prowadzi do Sali Rycerskiej o wymiarach 25×10 metrów. Największa grota to Sypialnia jest największą salą jaskini o wymiarach 20×30 metrów. Łączna długość korytarzy i komór wynosi około 270 metrów, temperatura zaś 7–8°C. W 1927 uznana za zabytek. Jaskinia Łokietka przystosowana jest do obsługi masowego ruchu turystycznego. Istnieją ułatwienia w postaci drewnianych schodów, oświetlenia elektrycznego (od 1987). Rocznie zwiedza ją ponad 90 tysięcy osób.

Wcześniejszy kościół ufundowany został przez Judytę, żonę Władysława Hermana. Obecny wybudowano w latach 1601–1604, adaptując poprzednią budowlę o czym świadczą nieregularności rzutu obiektu. Fundatorami byli Jakub Tomaszewski herbu Bończa i Barbara Pisarska herbu Szreniawa, lub Kacper Giebułtowski. Obiekt w 1604 roku poświęcił bp. Bernard Maciejowski.
Ciekawostki:

•  w fasadzie od strony południowej manierystyczny portal z tablicą erekcyjną, a na niej informacja o konsekracji 1604 roku;
• portal w obramieniu renesansowym;
• gotycka płyta grobowa z postaciami rytymi Stanisława Oraczowskiego i jego żony Barbary;
• rokokowy ołtarz główny z kopią obrazu MB Częstochowskiej z 1623 roku;
• chrzcielnica marmurowa z 1666 roku;
• monstrancja z połowy XVII wieku;
• pacyfikał renesansowy z początku XVII wieku.

Kościół posiada budowę zrębową, oszalowany pionowo, z gontowymi dachami. Przy nawie znajduje się wieloboczna sygnaturka z latarnią, postawiona w stylu barokowym. W kościele znajduje się renesansowa polichromia z 1562 oraz z połowy XVII wieku. Ołtarze kościoła wykonane zostały w XVII wieku. Stropy pokryte są kasetonami.
Ciekawostki:

• w ołtarzu głównym gotycki obraz Matki Bożej (Modlnickiej) z Dzieciątkiem datowany na lata 1460–1470;
• tabernakulum w kształcie małej kapliczki wykonane w latach 1533–1536 przez renesansowego rzeźbiarza Jana Maria Padovano z czerwonego węgierskiego marmuru;
• chrzcielnica z czarnego „marmuru” dębnickiego;
• ambona z XVII wieku;
• epitafium Stanisława Kucharskiego (zm. 1619).

Obok kościoła znajduje się XVIII-wieczna drewniana dzwonnica o konstrukcji słupowo-ramowej z dzwonami odlanymi w 1498 i 1542.

Z punktu widzenia archeologicznego Jaskinia Nietoperzowa znana jest przede wszystkim jako stanowisko górnopaleolityczne datowane na 38 000 lat temu, będące obozowiskiem łowców niedźwiedzia jaskiniowego. Łowcy jerzmanowiccy, będący już ludźmi współczesnymi, pozostawili krzemienne groty.

Pierwsze wzmianki o jaskini pochodzą z 1853 roku. Badania w II połowie XIX potwierdziły istnienie intensywnego osadnictwa w tym regionie już w epoce neolitu (ok. 7 tys. lat). Archeolodzy znaleźli fragmenty naczyń i narzędzi oraz ślady po ogniskach. Ciekawie prezentują się osady jaskiniowe z punktu widzenia paleontologii. W namulisku natrafiono m.in. na kości niedźwiedzi jaskiniowych, hien oraz innych zwierząt występujących na tym obszarze w epoce lodowcowej. W XIX wieku intensywnie rozwijał się ruch turystyczny. Do Ojcowa zjeżdżali kuracjusze, a część z nich chętnie odwiedzała znaną już wówczas Grotę Wierzchowską, która jako jedna z pierwszych jaskiń w Europie została przystosowana do obsługi ruchu turystycznego, wewnątrz zainstalowano oświetlenie z chińskich lampionów oraz przygotowano przewodników.

W XIII wieku w pobliżu klasztoru miało miejsce wiele zbrojnych potyczek; warownia okazała się niezbyt bezpieczna, toteż na początku XIV wieku klaryski poprosiły króla Władysława Łokietka o przeniesienie w inne miejsce. W XV wieku klasztor w Grodzisku opustoszał i przez ponad dwa wieki całkowicie popadł w ruinę. W XVII wieku siostry klaryski ponownie zainteresowały się miejscem po swojej dawnej siedzibie, głównie za sprawą toczącego się procesu beatyfikacyjnego Salomei. Na miejscu starego klasztoru wzniosły krzyż, a w 1642 roku kaplicę pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. W 1677 roku prebendarzem Grodziska został ksiądz Sebastian Piskorski, profesor Akademii Krakowskiej i kanonik krakowski. W latach 1677–1691 zbudował on zespół architektoniczno-rzeźbiarski w stylu manierystycznym, potocznie nazywany pustelnią błogosławionej Salomei. Zespół ten składał się z pustelni, domków modlitwy, kościoła i domu prebendarza, tworzących kształt litery „L”. Ten układ zabudowań przetrwał do czasów obecnych.

W latach 1377–1608 zamek był siedzibą rodu Szafrańców, którego znanym przedstawicielem był wojewoda krakowski Piotr Szafraniec. Niektórzy późniejsi przedstawiciele rodu trudnili się zbójectwem i wykorzystywali zamek jako punkt wypadowy do napadów na kupców przejeżdżających biegnącym przez Dolinę Prądnika traktem łączącym Kraków ze Śląskiem. W 1484 r. Krzysztof Szafraniec, prawnuk pierwszego właściciela, został za to ścięty na Wawelu.
W latach 1542–1580 gotycki zamek przekształcono w renesansową rezydencję. W XVII wieku, za czasów Michała Zebrzydowskiego dobudowano system fortyfikacji bastionowych. W czasie potopu szwedzkiego (1655 r.) zamek został zniszczony, zaś w 1718 uległ pożarowi. Odbudowano go jako siedzibę rodu Wielopolskich w 1768 r. W 1787 gościł króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.